محمد نوری هم رفت

فقدان زنده یادمحمد نوری ترانه سرا آهنگساز وخواننده ای که صدایش هیچ گاه خاموش نخواهد شدرابه اهالی ترانه وموسیقی تسلیت می گوئیم.انجمن ترانه 

تنها صداست که می ماند                         به قلم :  یدالله شهرجو

گاهی ازخواندن شعر خسته می شوی وهرچه شعرمی خوانی ارضایت نمی کند،من این تجربه را در دهه ۷۰ داشتم زمانی که اوج علاقه من به شعر نو بود ولحظه ای از طبیعت بکر نیما، وسعت سبز سهراب ،َ عاشقانه های شاملو، تنهایی فروغ و نگاه اساطیری اخوان غافل نبودم . اما باز هم به نوعی شعرزدگی رسیده بودم و احساس می کردم به تجربه تازه تری نیاز دارم . این خلاء با دیکلمه های ساده و رویایی شاملو، احمد رضا احمدی و مرحوم خسروشکیبایی نهایتاٌ به شنیدن ختم شد ، شنیدنی که ظاهراٌ برای غرق شدن در عالم خلسه آور شعر کفایت می کرد اما باز هم روح آشفته مرا تسکینی نبخشید. باز هم احساس گم شده ای را داشتم که به دنبال یافتن تجربه تازه تری بود. 

رسیدن کاستی تازه از طرف یک دوست، گشودن یک دریچه تازه بود کاستی که ساعتها مرا به گوشه دنج اتاق قدیمیان کشانده بود. 

بک ضبط صوت کوچک و رنگ و روفته ، ساعتهای متمادی تنهایی و صدای ماندگار مرحوم محمد نوری ، آری این چنین بود که از خستگی خواندن به التیام شنیدن رسیدم.  

شنیدن وسعت سبز سهراب در تار و بود صدای گیرای محمد نوری، مرا به عمق بیشتری از تنهایی سهراب کشاند . صداری نوری ، صدای عجیبی بود ، صدایی که به باورم هنوز بهترین صدا برای خواندن شعر نو است .سالهاست که به این صدا دل سپرده ام در این سالها اغلب (ای ایراننش ) را زیر لب زمزمه کرده ام و دیگر نیازی نیست از خواندن خسته شوم تا سراغی از شنیدن بگیرم :  

شاعر شنیدنی است ولی میل میل توست / آماده ای که بشنویم یا ببینیم (بهمنی )  

من اما در بیشتر اوقات شنیدن را انتخاب کرده ام . 

آخرین ساعات دیشب وقتی در فضای مجازی خبر مرگ محمد نوری را خواندم چه قدر به شنیدن و چقدر به صدا فکر کردم ، دانستم که از این پس باید به صدایی که زنده نیست گوش بسپارم دیگر باید به صدای ضبط شده اش قناعت کنم باز همان حس سالهای بیش را داشتم . 

باز هم به همان دریچه فکر می کنم که اگر در آن سالهای دور برایم گشوده شد و آواز محمد نوری را شنیدم اما امشب دردمند بسته شد، دردمندانه به سکوت کشیده شد.« یاد و نامش گرامی باد»